Težnja vladajućih uvijek je bila da ima kakvu takvu kontrolu nad radom, namjerama i planovima opozicionih partija, njenih predstavnika i lidera.
Postoji određen broj onih koji su instalirani u redove opozicije odakle djeluju maligno na način da informacije proslijeđuju licima koja su bliska vlasti, a koja uglavnom imaju konekcije u obavještajnim krugovima. Te informacije se ne koriste ofirno da se ne bi kompromitovao dragocjeni izvor, nego će se planski eksploatisati. Pored proslijeđivanja informacija oni takođe i dostavljaju određene informacije ljudima iz strukture u koju su instalirani i na takav način grade svoju poziciju u toj organizaciji i stiču dodatno povjerenje. Naravno, te informacije koje oni dostavljaju nikada nisu dovoljno kvalitetne da naštete onima o kojima su, a koji su i odredili da ta informacija dođe u suprotan tabor.
Kako oni dospjevaju u opozicione redove?
Licima koja se instaliraju u opozicione redove daje se ligitimitet, odnosno daju im se informacije koje su dovoljno kvalitetne da bi bili prihvaćeni u opozicionoj stranci. Kreiranje lažnog sukoba je isto jedan od načina na koji vlasti svoje ljude postavljaju u opoziciju. Naime, kreirajući lažan sukob koji ima za namjeru da ubjedi dobropozicionirane ličnosti u opoziciji da je realan, oni namjeravaju da opozicionari na njih gledaju kao koristan izvor informacija, a što će vremenom pretvoriti u saradništvo, a oni lukaviji u prijateljstvo sa opozicionarima i na taj način biti na izvoru informacija iz opozicije. Neki od načina su lažna ostavka, lažno protjerivanje, lažan sukob interesa, a čak i lažno hapšenje. Sve ovo su mjere koje vlasti primjenjuju da bi pojedincima omogućili pristup u opozicione redove.
Kada stupe u kontakt sa opozicionim političarem oni su svjesni da će morati dati prilično opširne informacije iz redova vlasti da bi stekli povjerenje operznog opozicionara koji je pristao na taj sastanak. Te opširne informacije se najvećim djelom sastoje od opštepoznatih informacija (ko, sa kim, šta radi), jednim djelom od tačnih, a nepoznatih informacija (bitno je naglasiti da te informacije ne mogu ni na koji način da ugroze onoga na koga se odnose) i poprilično lažnih informacija (bitno je da su ove informacije teško provjerljive ili da se uopšte ne mogu provjeriti).
Opis poslova instaliranih lica?
Pored dostavljanja informacija o opozicionarima kao što su gdje se kreću, sa kim su bliski, sa kim iz vlasti sarađuju, postoji li išta kompromitujuće o njima, da li imaju konekciju i sa kim ko je u kriminalnim krugovima, način finansiranja, lične i porodične prilike, namjere, planovi, organizaciona struktura i td. oni takođe imaju tendenciju izazivanja sukoba unutar same opozicije ili jedne opozicione stranke. Neki od načina kreiranja sukoba jesu građenje ega kod bliskih saradnika u opoziciji, a što samo po sebi kasnije rezultira sukobom (kad pomisli da je Bogom dan), prikriveno davanje informacija sukobljnim stranama u opoziciji (ovo je potrebno detaljnije obrazložiti).
Unutar svake organizacije postoje nesuglasice, zatezanja i nadmudrivanja, a naročito u političkim. To su okolnosti koje instalirana osoba vješto koristi. Prikriveno iz razloga da je nepoznat pošiljalac. Cilj im je da te informacije iskoriste opozicioni saradnici jedni protiv drugih, a naročito u periodu kada je u toku pozicioniranje pred izbore. Na taj način niko ne zna da su kreatori sukoba i vješto kontrolišu sukob i stvaraju pogodniju situaciju za strukture vlasti.
Isto tako, sukobe koje kreiraju unutar opozicije mogu koristiti i na način da gubitnika sukoba „prevuku“ u vlast i tako oslabe i demorališu opoziciju i eksploatišu situaciju na još mnogo načina. Jedan od profita kreiranog sukoba može biti i to da marginališu određenu opozicionu ličnost, ta da je kao takvu „prevuku“ u vlast i postignu gore pomenuti efekat.
Ko su ta lica nema ni potrebe voditi, za nadati je se da će na osnovu načina rada biti prepoznata od strane onih koji treba da ih prepoznaju.
Da čitaoce ne dovodimo u zabludu da je ovo mehanizam samo struktura vlasti, potrebno je napomenuti da i opozicioni političari teže ka istom. Međutim, ovo je većinski mehanizam vlasti iz tehničkih, ljudkih i materijalnih razloga.
Kako u obavještajnom tako i u političko-obavještajnom poslu, poslu zbog kojeg su obavještajne službe podređene režimima dobijale naziv „politička policija“, postoje metode prikupljanja informacija i kreiranja informacija, kao što su „honeytrap“, prisluškivanje, praćenje, vrbovanje, isleđivanje…
